Το έτος 1973, ένας ισχυρός πολιτικός, “γονάτισε” μπροστά σε έναν πρώην υπερβολικά επιτυχημένο πωλητή στρωμάτων από την Τοσκάνη. Το 1983, ο ίδιος πωλητής βγήκε από τις Ελβετικές φυλακές, τόσο εύκολα, σαν να έβγαινε από την πόρτα του σπιτιού του!
Τη δεκαετία του ’80, ανατράπηκε η Κυβέρνηση της Βολιβίας, ενώ 22 χρόνια αργότερα κλάπηκε ένα laptop από τη Ρώμη. Το 1977, μία εκδοτική εταιρεία σώθηκε από την πτώχευση και 13 χρόνια αργότερα ο υπεύθυνος της χρηματοδότησης της συμφωνίας, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας σε μία γέφυρα του Λονδίνου.
Συνδέονται άραγε αυτά τα γεγονότα; Και αν ναι, με ποιον τρόπο; Παρακάτω θα ανακαλύψεις μία μυστική ομάδα ανδρών, που ονομάζεται Propaganda Due ή πιο απλά P2.
Δες επίσης: 10 Μεγαλύτερες διαδικτυακές απάτες όλων των εποχών!
10 Άντρες πίσω από ιστορικές συνωμοσίες!
10. Michele Sindona
To 1979, o Michele ήταν απεγνωσμένος. Παρόλο που φήμες τον συνέδεαν με την ιταλική μαφία, αυτός απέδειξε το πόσα μπορούσε να καταφέρει ως τραπεζίτης. Ήταν τόσο καλός, που συμβούλευε μέχρι και το Βατικανό για τα οικονομικά του!!
Όταν όμως αποφάσισε να ανοιχτεί στην αμερικανική αγορά, έκανε τη λάθος κίνηση. Αποφάσισε να χρυσοπληρώσει για να αγοράσει την Εθνική Τράπεζα Franklin, η οποία αμέσως μετά κατέρρευσε, λόγω οικονομικών ατασθαλιών και συνεχών κλοπών.
Αποφάσισε τότε να σκηνοθετήσει την απαγωγή του, αλλά απέτυχε. Ο λογιστής του πυροβολήθηκε στο κεφάλι και εκείνος φυλακίστηκε. Απείλησε ότι θα βγάλει πολλά μυστικά και ονόματα στη φόρα, ώστε οι Ιταλικές Αρχές να τον αποφυλακίσουν. Για μια ακόμα φορά όμως δεν τα κατάφερε, ενώ δηλητηριάστηκε με έναν ανεξήγητο τρόπο, τον 6ο χρόνο παραμονής στο κελί του!
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του, η αστυνομία έψαχνε ενδελεχώς στοιχεία του παρελθόντος του και οδηγήθηκε στον Joseph Crimi, τον άντρα που ήταν συνεργός στην απαγωγή του Sindona. Ο “απαγωγέας” συναντήθηκε κρυφά με έναν κακόφημο επιχειρηματία, ονόματι Licio Gelli. Η αστυνομία έβγαλε ένταλμα για να ψάξει τη βίλλα του Gelli.
Στο χρηματοκιβώτιο του, βρέθηκε αρχείο με στοιχεία της παράνομης μασονικής στοάς Propaganda Due. Στα μέλη συμπεριλαμβάνονταν μερικά από τα πιο ισχυρά ονόματα της εποχής εκείνης! Πολιτικοί, αξιωματικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες πίσω από μυστικές συνωμοσίες!
9. Licio Gelli
Κανείς δεν ξέρει πώς αυτός ο άνθρωπος απέκτησε τόση εξουσία και πώς ακριβώς τη χρησιμοποίησε αργότερα. Ήταν φανατικός αντικομμουνιστής, πολέμησε στον Ισπανικό πόλεμο και βασάνιζε κομματικούς κρατούμενους, κατά τη διάρκεια της θητείας του στο γερμανικό SS.
Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, βοήθησε τους Ναζί να ξεφύγουν στην Ευρώπη. Όταν αιχμαλωτίστηκε, αποφυλακίστηκε σχεδόν αμέσως από έναν ηγέτη κομμουνιστή πολιτικό, που είπε ότι στην πραγματικότητα δούλευε υπέρ της αντίστασης.
Το ’60, ο Gelli ανοίχτηκε στην πολιτική, αλλά αποσύρθηκε γρήγορα στην Τοσκάνη, για να γίνει ένας επιτυχημένος πωλητής στρωμάτων. Αργότερα, άνοιξε το δικό του εργοστάσιο ενδυμάτων. Κρυφά όμως, είχε ενταχθεί στον ιταλικό Τεκτονισμό και το 1967 πήρε την άδεια να ξεκινήσει τη δική του στοά, το P2.
Με τη βοήθεια του δεύτερου στην ιεραρχία του Umberto Ortolani, του δόθηκε πρόσβαση σε αρχεία και φακέλους των πιο περίοπτων Ιταλών πολιτών. Χρησιμοποίησε τον εκβιασμό σε πολλούς από αυτούς και σιγά, σιγά η στοά ανοίχτηκε σε άτομα της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της επιχειρηματικότητας, κ.λ.π.
Όταν αποκαλύφθηκε το μυστικό του, ήταν πια αργά! Ο Gelli ήταν ο πιο ισχυρός άνθρωπος στην Ιταλία και δεν τον κουνούσε τίποτα από τη θέση του.
8. Umberto Ortolani
Η P2 δεν δρούσε μόνο στην Ιταλία! Ο Ουμπέρτο είχε τη βάση του στην Ουρουγουάη, όπου ήταν ιδιοκτήτης μιας μεγάλης τράπεζας και πρεσβευτής των μαλτέζων ιπποτών.
Με τη βοήθεια του Gelli, δημιούργησαν στοές στη Νότια Αμερική με βασικό σκοπό την ανταλλαγή όπλων και το ξέπλυμα χρημάτος. Στην Αργεντινή, ο Ortolani βοήθησε τον Peron να επανέλθει στην εξουσία, τη δεκαετία του ’70. Στην ορκομωσία του, μάρτυρες είπαν πως ο Peron εθεάθη να γονατίζει μπροστά στον Gelli.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο ο Ortolani είχε επαφές με τους ισχυρούς της εποχής εκείνης και η τράπεζα του, λέγεται πως είχε βάσιμο σκοπό να υποτιμήσει τη λίρα. Απέτυχε όμως να αποδυναμώσει την κυβέρνηση, έτσι η P2 αποφάσισε να δημιουργήσει μια 2η κυβέρνηση όπου θα υπήρχε η πραγματική ισχύς.
Φήμες υποστηρίζουν ότι ο Gelli και ο Ortolani συνεργαζόταν με τον Klaus Barbie, τον κακόφημο Ναζί σφαγέα της Λυόν και αργότερα τον μεγαλύτερο διακινητή ναρκωτικών της Βολιβίας.
7. Francesco Pazienza
Η επιρροή της στοάς φάνηκε και στην αμερικανική πολιτική, όταν στάθηκε ενάντια στον Jimmy Carter που θεωρήθηκε πολύ μαλθακός ενάντια στον Κομμουνισμό. Σύμφωνα με την εφημερίδα της Wall Street, η P2 ήταν υπαίτιος ενός καταστροφικού σκανδάλου, που συνέβη κατα τη διάρκεια της πολιτικής εκστρατίας του Carter.
Πριν το τέλος της θητείας του, ο αδερφός του Jimmy o Billy, πήρε ένα δάνειο από τον δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι που δίχασε τους πολιτικούς. Αυτό είχε ξεχαστεί από τους Αμερικάνους αλλά όχι από τον Pazienza που δούλεψε με τον δημοσιογράφο Michael Ledeen.
Μαζί, δημιούργησαν μια ιστορία σύμφωνα με την οποία, ο Μπίλυ πήρε κι άλλο ένα δάνειο από τον Καντάφι. Επίσης, ειπώθηκε πως ο Μπίλυ είχε και μια μυστική συνάντηση με τον Παλαιστίνιο Γιασέρ Αραφάτ. Αυτά τα βρώμικα κόλπα, έπληξαν για ακόμη μια φορά την δημόσια αποδοχή του Carter.
Ο Pazienza αργότερα, καταδικάστηκε ως επικεφαλής του σκανδάλου, αλλά ο Ledeen όχι. Όταν ήρθε στο φως ότι ο Ledeen αποδέχτηκε 120.000 δολλάρια από Ιταλούς αξιωματικούς, εκείνος αρνήθηκε τις κατηγορίες και τελικά πήρε μία υψηλη θέση στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας του Ρόναλντ Ρέιγκαν. Εντωμεταξύ, μια μυστική πρόσκληση στάλθηκε στον Gelli για να παρευρεθεί στην ορκομωσία του Ρόναλντ.
6. Stefano Delle Chiaie
Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη πτυχή της στοάς Ρ2, ήταν η πιθανή εμπλοκή της με τους τρομοκράτες της Δεξιάς κατά τη διάρκεια των βίαιων ιταλικών “Μολυβένιων Χρόνων”.
Ο πιο διαβόητος συμμετέχων ήταν ο Stefano delle Chiaie, που έχει κατηγορηθεί για τη βομβιστική επίθεση στην Piazza Fontana και για τους βομβαρδισμούς στο σταθμό της Μπολόνια. Σκοπός του; Να ανατρέψει την κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει με δικτατορία, με αρχηγό της τον πρίγκιπα Valerio Borghese.
Πάντως, ήταν σίγουρα μπλεγμένος στη σφαγή των διαδηλωτών της ισπανικής αριστεράς και πιθανότατα είχε εργαστεί και ως δολοφόνος για τον Barbie.
Το 1985, οι ιταλικές αρχές κατηγόρησαν επίσημα τον Gelli και τον delle Chiaie για τον βομβαρδισμό της Μπολόνια, όπου σκοτώθηκαν 85 άνθρωποι και τραυματίστηκαν περίπου 200.
Τελικά δεν καταδικάστηκαν για αυτό, αλλά ο Gelli και ο Francesco Pazienza δικάστηκαν για σκόπιμη παρεμπόδιση της έρευνας. Ο Gelli καταδικάστηκε σε 10 χρόνια που μειώθηκαν σε 7. Ήταν μια πασιφανής ένδειξη του πόσο είχε πέσει.
5. Roberto Calvi
Αν και από τους τελευταίους που θα πίστευε κανείς να συμμετέχει στη στοά P2, ήταν και αυτός μέλος της. Ο Ρομπέρτο από απλός υπάλληλος, έφτασε να είναι ο διευθυντής της Banco Ambrosiano. Είχε στενή σχέση με το Βατικανό και ήταν φημισμένος για το παγωμένο βλέμμα του.
Στην πραγματικότητα όμως, ο Calvi ήταν ένας ανασφαλής άντρας που πάντα έψαχνε ισχυρούς για να τον προστατεύουν. Μέντορας του ήταν ο Sindona, που τον μύησε στη στοά. Λίγο καιρό μετά, ήταν ο βασικός πυρήνας χρηματοδότησης της στοάς του Gelli και των μελών.
Θα καταλάβεις βέβαια, εν μέρει, την μανία του Ρομπέρτο να έχει έναν ισχυρό μέντορα ή μια ισχυρή φατρία να τον στηρίζει, καθώς όντως χρειαζόταν προστασία από τη νομοθεσία! Παρόλο που ήταν διευθυντής της Banco, δεν είχε και τόσα πολλά λεφτά. Επειδή δεν άντεχε να είναι υπάλληλος, εκτέλεσε ένα λαμπρό σχέδιο.
Είχε βρει έναν τρόπο να αγοράζει μετοχές της εταιρείας, χρησιμοποιώντας χρήματα της ίδιας της εταιρείας, ανεβάζοντας τις μετοχές της. Βέβαια, ποσό των χρημάτων του δεν επέστρεφε ποτέ στην τράπεζα, καθώς μέρος του πήγαινε σε project του Βατικανού ή στα μέλη της στοάς.
Όταν το σχέδιο του σταμάτησε να λειτουργεί, είχαν υπαιξερεθεί τόσα πολλά χρήματα που ο Ρομπέρτο βρισκόταν σε κίνδυνο.
4. Οικογένεια Rizzoli και ο Bruno Tassan Din
Ένα παράδειγμα για το πώς η Ρ2 λειτουργούσε, θα το βρείτε αν εξετάσετε την εξαγορά της προβληματικής, εκδοτικής αυτοκρατορίας Rizzoli.
Ένα από τα έγγραφα που είχε ο Gelli ονομαζόταν «το σχέδιο για την Δημοκρατική Αναγέννηση» και ζητούσε από τα μέλη της P2 να διεισδύσουν στα τρία κέντρα της ιταλικής εξουσίας: τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Προκειμένου να επιτευχθεί το τρίτο, ο Gelli πήγε στην Rizzoli, η οποία είχε τεράστιες απώλειες, αλλά εξακολουθούσε να ελέγχει πολλές εφημερίδες και περιοδικά, συμπεριλαμβανομένων των best seller της Ιταλίας.
Το 1977, η Banco Ambrosiano ξαφνικά παρενέβη για να σώσει την εταιρεία από την κατάρρευση. Διορίστηκε ένας “καλύτερος” εκδότης, έτσι η φημισμένη εφημερίδα Corriere άρχισε να είναι υπέρ της P2.
Ο Gelli, ο Ortolani και ο εκδότης Bruno Tassan Din πήραν πολλά λεφτά από την Banco και από τις προμήθειες διαφόρων εξαγορών, ενώ ζήτησαν κι άλλα για να εξαγοράσουν κι άλλες εφημερίδες υπέρ τους. Και ποιος έπρεπε να ανέχεται τις τεράστιες απώλειες; O Calvi, φυσικά.
3. Paul Marcinkus
Το Μάιο του 1987, ο κόσμος του Κάλβι άρχισε να διαλύεται. Παρόλο που η στοά έσωσε πολλές φορές την εταιρεία από απειλές, οι συνεχόμενες έρευνες που έφεραν στο φως το περιεχόμενο του χρηματοκιβωτίου του Gelli, απέδειξαν πως οι μέρες της στοάς ήταν μετρημένες. Αυτοκτονίες και παραιτήσεις εξεχόντων προσώπων, ακολούθησαν.
Ο Calvi, παρόλες τις προσπάθειες του, καταδικάστηκε σε 4χρονη ποινή για παράνομες συναλλαγές, μια δίκη που δεν παρευρέθηκε καθώς ανάρρωνε από την απόπειρα αυτοκτονίας που είχε κάνει. Εντωμεταξύ, η Ambrosiano συνέχιζε να χάνει λεφτά, οδεύοντας προς την καταστροφή.
Αν και είχε πολλαπλές ατυχίες, η μετοχή του άρχισε και πάλι να ανεβαίνει και είχε και έναν ισχυρό υποστηρικτή στο πλευρό του, το Βατικανό. Άλλωστε έγινε γνωστό, ότι κάποιο από το υπεξαιρεμένο κεφάλαιο είχε πάει στην τράπεζα του Βατικανού. Ο Ρομπέρτο ήταν πολύ κοντά με τον διευθυντή της τράπεζας του Βατικανού τον Marcinkus.
Ο Markinkus έδωσε στο Ρομπέρτο 2 επιστολές για να καθησυχαστούν οι πιστωτές της Banco, όπου έλεγαν ότι το Βατικανό διαχειριζόταν το υπεξαιρεμένο κεφάλαιο και κάποια δάνεια που είχαν γίνει. Φυσικά τίποτα δεν έρχεται χωρίς αντίτιμο! Ο Paul ζήτησε και μια κρυφή τρίτη επιστολή, ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει! Όταν η κατάσταση χειροτέρεψε ο Πωλ αρνήθηκε να αναμειχτεί άλλο.
2. Flavio Carboni
O Κάλβι πλέον, ήταν οριακά από την υπερβολική πίεση. Σε συνεχή φόβο για τη ζωή του, άρχισε να κουβαλάει μαζί του πιστόλι. Στους ανακριτές του είχε δηλώσει το εξής: ” η Banco Ambrosiano, δεν είναι δική μου. Είμαι απλά στην υπηρεσία κάποιου άλλου!!”.
Είχε αφήσει να εννοηθεί, κιόλας, ότι θα καταθέσει σχετικά με την όλη υπόθεση. Οπισθοδρόμησε όμως, φοβούμενος τους παλιούς φίλους του. Μην ξέροντας τι να κάνει, στράφηκε στον Flavio Carboni, έναν σκοτεινό επιχειρηματία της Σαρδηνίας. Είχε τη φήμη χρήσης κοκαΐνης και διασυνδέσεων με τη μαφία.
Τον Απρίλιο του 1982, ένας τραπεζίτης της Banco, επέζησε από μία απόπειρα δολοφονίας. Αργότερα, ανακαλύφθηκε πως ο δολοφόνος πληρώθηκε από τον Κάλβι. Στις 10 Ιουνίου, Καλβι και Καρμπόνι, φεύγουν από την Ιταλία. Άγνωστος ο λόγος! Το μόνο που είπε ο Κάλβι στη γυναίκα του ήταν πως οι συνεταίροι του θα σώσουν την εταιρεία και τη φήμη του.
Στις 17 Ιουνίου, η γραμματέας του πήδηξε από το παράθυρο του γραφείου της. Λίγες ώρες αργότερα, στη μέση της νύχτας, ο Κάλβι είπε στον Carboni ότι βγαίνει για μια βόλτα. Το επόμενο πρωί βρέθηκε κρεμασμένος από το Blackfriars Bridge στο Λονδίνο.
1. Silvio Berlusconi
Δες επίσης: 10 Εφευρέτες που σκοτώθηκαν από τις εφευρέσεις τους!
Η έρευνα για το θάνατο του Κάλβι ήταν πολύ δύσκολη, καθώς οι περισσότεροι μάρτυρες δολοφονήθηκαν. Η υπόθεση ξανά άνοιξε το 2002, όταν ένας ερευνητής πήγε στη Ρώμη για να ψάξει για στοιχεία. Όμως, το laptop του εκλάπη και διαγράφηκαν όλα τα σχετικά στοιχεία. 1 χρόνο αργότερα, ο Carboni και 4 άλλοι δικάστηκαν για δολοφονία, αλλά αθωώθηκαν.
Ο Umberto καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση, λόγω των σχέσεων του με τη Banco. O Pazienza πήγε στις Σεϋχέλλες, όπου πραγματοποίησε εμπάργκο στα πετρέλαια της Νότιας Αφρικής. O Gelli απέδρασε από τις Ελβετικές φυλακές, λέγοντας ότι βρήκε όλες τις πόρτες ανοιχτές, όμως αργότερα καταδικάστηκε για τους βομβαρδισμούς της Μπολόνια.
Ένα μέλος της Ρ2, που βγήκε σχεδόν αλώβητο, ήταν ένας νεαρός επιχειρηματίας με πολιτικές φιλοδοξίες που ονομάζεται Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος τελικά έγινε πρωθυπουργός. Ο Μπερλουσκόνι ποτέ δεν αρνήθηκε την ένταξη του στην Ρ2. Εικάζεται όμως ότι τα κεφάλαια που του επέτρεψαν να στήσει την αυτοκρατορία του στα Μ.Μ.Ε. , προήλθαν από την Ambrosiano.
Φημολογείται επίσης, ότι η στρατηγική του Μπερλουσκόνι να χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να υποστηρίξει την πολιτική καριέρα του, ήταν εν μέρει βασισμένη στη στρατηγική του Gelli. Από την πλευρά του, ο Μπερλουσκόνι αρνήθηκε τις δηλώσεις για επιχειρηματικές συναλλαγές με τον Κάλβι. Πρόσφατα, ολοκλήρωσε μια χρονιά κοινωφελούς εργασίας για φορολογική απάτη.
[adrotate banner=”12″]
